Bon dia!
Danki pa e kaluroso bon biní.
Mi ta hopi kontento di por ta serka boso atrobe.
Un saludo kaluroso na tur e pal’i muhenan den sala! 

Goedemorgen! 
Dank voor het warme welkom.
Ik ben erg blij om (weer) bij jullie te mogen zijn.
Een hartelijke groet aan alle sterke vrouwen in de zaal.

Het is een eer om hier te mogen spreken!
Maar eigenlijk zou ik vooral moeten luisteren.
Want qua vrouwelijk leiderschap hebben Aruba en de andere eilanden in het Koninkrijk het beter voor elkaar dan Europees Nederland.

De regering van Aruba wordt al vijf jaar geleid door Evelyn Wever-Croes. 
Een vrouwelijke premier - daar wachten we in Den Haag nog steeds op…
Zelfs de voormalige Nederlandse Antillen kende al 5 vrouwelijke premiers. 
Waarvan Maria Liberia-Peters het langste diende: maar liefst 7 jaar. 

En wat te denken van die andere Arubaanse powervrouwen:
Zoals windsurfer Sarah-Quita Offringa: Aruba’s eigen ‘Cabeibusha’. 
Of Nydia Ecury -  aan wie het onderwijs, het toneel en de literatuur in het Papiaments zoveel te danken heeft.
Maar ook Virginia Dementricia - geboren in een gezin van tot slaaf gemaakten.
Als tiener besloot ze zich al te verzetten tegen haar meester.
En dankzij die jarenlange moed kennen we haar nu als ‘Rebel van Aruba’.

We staan vandaag op de schouders van deze sterke vrouwen.
Ze zijn ontzettend belangrijk, als voorbeeld voor ons allemaal.

Persoonlijk ben ik mijn hele leven enorm geïnspireerd door de filosofe en schrijfster Simone de Beauvoir.
Ze schreef in 1949 een vuistdikke pil over de positie van de vrouw: De Tweede Sekse.
Dat begon allemaal met de vraag: waarom is de wereld van vrouwen zo anders dan de wereld van mannen?
En waarom is het mannelijke perspectief altijd leidend, als om het leven van vrouwen gaat?
Het leidde tot een beroemd citaat in het boek:
‘Je wordt niet als vrouw geboren, maar je wordt er tot een gemaakt.’

Het bijzondere is dat ik dat boek kreeg van mijn eigen grootmoeder.
Ze overleed toen ik acht jaar was, maar ze liet dit boek na, als een geschenk voor mij.
En dat geschenk koester ik tot op de dag van vandaag.

De vragen die De Beauvoir opriep, zijn nog hartstikke actueel.
We hebben nog steeds die radicale vrijheid en gelijkheid nodig.
Ook na 3 feministische golven.
Ja, er is veel ten goede veranderd.
Maar de verschillen - en de ongelijkheid - zijn er nog steeds.
In inkomen, in sociale positie, in de kansen die vrouwen (niet) krijgen.
Natuurlijk is het niet overal even sterk, maar het is er wel!

Ik vind het heel belangrijk om me daar over uit te spreken.
En ik vind het ook belangrijk dat we elkaar als vrouwen daarbij helpen en steunen.
Want we kunnen er zelf iets aan doen.
Daarom heb ik zelf eens een lijst met tips gemaakt, waarmee we elkaar een duwtje in de rug kunnen geven.

Zoals:
-Spreek je uit in vergaderingen en trek florissante kleren aan. Wees aanwezig!
-Ga voor de baan of het project waarvan je zelf ook niet zeker weet of je het gaat halen. Als je met oprechte intenties je uiterste best doet, daarover goed communiceert en op tijd hulp vraagt, wat kan er dan fout gaan?
-Sta open voor kritiek, maar neem het niet persoonlijk! Kijk dus heel goed naar wie wat zegt. Kraak andere vrouwen niet af. Geef kritiek 1-op-1 en prijs in het openbaar andere vrouwen de hemel in! Je zult zien dat het werkt! 

Zoals Madeline Albright zei: “There is a special place in hell for women who do not help other women.”

Met dit soort kleine, praktische dingen helpen we elkaar om gewoon onze plek in te nemen. 
Dat is belangrijk.
Maar het verandert natuurlijk niet meteen de diepgewortelde patronen en systemen, die we ook ervaren.
En die kunnen we niet in ons eentje aanpakken.

Daar hebben we instituten voor nodig: wetgeving en beleid van de overheid.
Met beleid om vrouwen te helpen om economisch zelfstandig te zijn.
Met betaalbare en toegankelijke kinderopvang.
Met goed onderwijs voor iedereen.

Maar ook werkgevers kunnen beleid maken en consequent zijn in hun werving, door vrouwen bewust meer kansen te geven. 
We krijgen in Nederland een quotum voor vrouwen in topfuncties in het bedrijfsleven. 
Weliswaar door de overheid ingesteld, maar toch. 
En ook in de cultuur van bedrijven is er nog veel meer gelijkheid mogelijk, bijvoorbeeld door mannen én vrouwen meer ruimte te geven om werk en privé te combineren.

Met die blik kijk ik ook naar mijn de relaties binnen het Koninkrijk.
Want samen kunnen we juist ook de positie van vrouwen in het Caribische deel van het Koninkrijk versterken.
Ik vind het fantastisch dat vrouwelijk leiderschap hier zo sterk ontwikkeld is.
Al was het maar omdat ik oprecht geloof dat een vrouwelijke manier van werken ook helpt om elkaar in het Koninkrijk veel beter te begrijpen.
En om zo dichter bij elkaar te komen. 

Maar tegelijk zijn er ook veel vrouwen die het zwaar hebben, omdat ze het leven thuis te vaak in hun eentje moeten dragen. 
Deze vrouwen hebben een extra zware taak. 
Het is cruciaal dat zij ondersteund worden - zodat die radicale vrijheid en gelijkheid van De Beauvoir óók voor hen is. 

Ik geloof dat in elk Arubaans meisje een toekomstige Nydia Ecury of Sarah-Quita schuilt.
Een toekomstige Evelyn Wever-Croes, Xiomara Maduro, Jane Semeleer of Viola Heutger
Als we hen - en elkaar - maar de kans bieden om vrij en gelijk te zijn aan ieder ander mens.

Manera e klásiko di maestro Doble R ta bisa: 
‘Ta muhé ta manda mundu.’

Masha danki!

Zoals in de klassieker van de muzikale meester Doble R:
‘Dankzij de vrouw draait de wereld’

Hartelijk dank!